"Mijn mama stopt me 's avonds in!"

Stel  je voor; je loopt in Nederland over het schoolplein van een basisschool tijdens de pauze. Wat verwacht je dan?  Groepjes kinderen die spelen met een bal, die op het klimrek klimmen, aan het hinkelen zijn, op de grond zitten en gezellig met elkaar kletsen.  Maar in plaats daarvan zie je allemaal kleine individuen die zelfs in de pauze met hun rekenboek op schoot zitten om nog die ene som af te maken die ze niet snapten, of alvast het volgende hoofdstuk doorlezen zodat ze straks alles al ongeveer snappen en slimme vragen kunnen stellen in de les. Geen Nederlands scenario. Voor ons geen realiteit. Toch zijn er landen in de wereld waar dit de orde van de dag is.

Neem bijvoorbeeld Singapore. In dit kleine landje in Zuid-Oost Azie is in de afgelopen jaren de welvaart enorm toegenomen. Hoe dat komt? De jeugd. Ze zijn zo veel intelligenter dan voorgaande generaties! Maar is dat wel zo? Hoe intelligent ben je, als je al op je 8^ste wordt bijgespijkerd in Engels, rekenen en Chinees? En ben je dan wel kind geweest? Je ouders maken zich daar op dat moment maar weinig zorgen om. Wat wel belangrijk is: even goed zijn als alle andere kinderen, zo mogelijk nog beter. Ouders smijten enorm veel geld over de balk, hoewel zij dit natuurlijk niet zo zien, om de hoofdjes van hun koters vol te stampen met nog een extra kwadratische vergelijking of de vervoeging van Chinese werkwoorden. Ze moeten wel: “Als we het niet doen, verliezen ze het van andere kinderen!”

Het moge duidelijk zijn dat in Singapore de prioriteiten een beetje anders liggen dan hier. Ik krijg geen toestemming om na het eten de afwas te laten staan, om die 10 voor Frans toch kunnen halen.

Dat heeft waarschijnlijk deels te maken met het feit dat mijn ouders niet gisteren uit de boom zijn gevallen en best wel door hebben dat het waarschijnlijker is dat ik een film ga kijken als ik eenmaal die afwas ontlopen heb, dan dat ik echt Frans ga leren. Maar toch vinden mijn ouders het net zo belangrijk dat ik zelfredzaam ben en toch weet dat een afwasborstel niet bedoelt is om je haar te kammen, als dat ik weet hoe je 'avoir' vervoegt. Maar niet in Singapore. Nee, daar stellen ouders hun scheiding uit tot na het eindexamen om stress te voorkomen en stopt paps of mams met werken zodat hun kindertjes niet gehindert worden in hun leerprocessen en naar Oxford kunnen.

Maar wat voor effect heeft dit op de kinderen zelf? Als pappie en mammie stoppen met werken, zodat ze hun kinderen beter kunnen begeleiden, hoe zelfstandig zijn die kinderen dan? Ik vraag me dan af of ze, als ze straks op die prestigieuze universiteit zitten en op zichzelf wonen, wel in staat zijn om hun eigen eten te koken. Niet dat dat in Singapore nou per se nodig is, aangezien het land de hoogste miljonairsdichtheid ter wereld heeft en een miljonair net zo makkelijk een kok inhuurt. Toch vind ik dat ieder kind recht heeft op een lievelingsknuffel, geen lievelingsrekenmachine, en ouders die je 's avonds instoppen en een leuk verhaaltje vertellen, in plaats van je te vragen naar het kwadraat van pi.

Gebaseerd op: artikel uit de NRC next